Hallo, ik ben Anne, grote dierenvriend en gepassioneerd door psychologie, groei en leiderschap.
In mijn ouderlijk huis is er altijd een hond geweest. Daarbij kon ik altijd terecht als kind, ze waren een grote emotionele steun maar ook de beste speelmaatjes.
Anyways, ik merkte in mijn volwassen leven snel dat er iets ontbrak. Ik had nochtans liefde van mijn partner en onze twee katten, ik had een goede job, een huis met een tuin. Maar die tuin was leeg. Ik miste een hond.
Na heel wat zagen overtuigde ik mijn partner om een puppy in huis te halen, Maurice. Alles was goed, ik was tevreden.
Maar dat was van korte duur want snel merkte ik dat een puppy opvoeden toch niet zo simpel is. Ik wou het goed doen dus ik verzamelde heel wat informatie. Het probleem was dat voor alle tip die ik vond, ook een draagvlak bestond voor het omgekeerde. Ik was verloren. Maurice en ik gingen dus naar de hondenschool en daar liep het pas mis.
In het begin was het leuk maar na een aantal weken kwamen we in de ervaren groep terecht en ineens zat ik precies in het leger. Ik wist niet goed wat te denken. Maurice die wist dat wel, hij vond het verschrikkelijk. Toch zette ik door want dat is toch wat je moet doen?
Het was ellendig, ik kwam soms wenend terug van de les, mijn relatie met Maurice ging stilletjes aan achteruit en daar stond ik weer, verloren.
Op een dag zei de instructeur iets tegen mij: "geef me je hond voor een paar dagen en je zult zien, naar mij gaat hij wel luisteren" met een additionele: "Ik kan niet beloven dat er niet gejankt gaat worden, maar luisteren gaat hij doen".
Dat was de druppel. Ik vertrok naar huis en ging er nooit meer terug.
Ok, terug naar stap een. Wat nu?
Ik ging opnieuw op onderzoek naar een aanpak die Maurice en mezelf konden gelukkig maken. We gingen even naar een hondenschool die zich focust op een positieve aanpak maar dat had geen zin, Maurice had het gehad met mijn nood aan controle. Hij liet zich afleiden door alles en nog wat en ik geraakte terug ontmoedigd.
Na al die maanden merkte ik dat ik duidelijk iets miste, ik begreep mijn hond gewoon niet. Ik besloot dus een opleiding hondengedragstherapie te volgen. Dat was ook geen simpele, opnieuw 1000 verschillende technieken. Ik twijfelde nog zeker een jaar voor ik uiteindelijk koos voor de connectiemethode®. De prijs was goed, de visie sprak mij aan, enkel was het wel wat ver. Maar ok, ik had genoeg getwijfeld.
Na al die tijd, al dat gesukkel, ging tijdens mijn opleiding eigenlijk een lichtje branden. Ik was niet alleen mee, het resoneerde gewoon. Ik leerde over hondentaal, loslaten en empathie. Ik kreeg er fantastische bouwstenen om te werken aan de uitdagingen die we thuis ondervonden. De resultaten waren heel snel zichtbaar, wat een opluchting! Ondertussen adopteerden we een tweede hond uit het asiel, Millie en dat verliep gewoon wonderlijk.
Na heel dat gedoe, heb ik besloten om mijn ervaring te delen met mensen die zich ook verloren voelen met hun hond. Ik voelde mij zo machteloos en nu voel ik mij zo gelukkig en opgelucht.
