Maurice, de hooggevoelige hond

De meeste honden zijn gemakkelijk; ze wandelen flink aan de leiband, ze vinden andere honden leuk, ze zijn geduldig met kinderen, slapen zoals baby's en brengen de bal terug.

Eerlijk gezegd heb ik ook altijd zo'n honden in huis gehad, tot Maurice.

Maurice is een Kleine Münsterlander, geboren begin juli 2021. Hij kwam in ons gezin terecht op 9 weken vanuit Essen. Ik herinner me nog de eerste momenten met hem, toen hij, tijdens het babbelen met de fokker, alle planten uit de tuin moest proeven, alle kleinste hoeken van de ruimte moest gesnuffeld hebben en maar niet kon rusten.

Toen dacht ik stiekem: "Hebben we wel de juiste keuze gemaakt?"

Intussen kan ik je verzekeren dat het een van de beste keuzes uit mijn leven is geworden maar die inzicht is er niet onmiddellijk gekomen.

Maurice was eigenlijk een droompuppy, hij sliep veel, hij beet niet, hij was snel zindelijk, hij was lief en schattig, goed met andere honden, een droom dus.

Jammer genoeg, keerde dat snel. Maurice begon al vroeg te blaffen in tuin wat uiteindelijk veralgemeend is naar blaffen naar vreemde geluiden in en uit huis. Hij trok ook ontzettend hard aan de leiband, was bang van fietsen, buggies, kinderen, en alles wat er vreemd uitzag.

Op één dag, wou hij niet meer uit de auto en begon hij zelfs te grommen naar ons.

Swat, stilletjes aan was onze puppy Maurice verdwenen en begonnen we allemaal (Maurice ingegrepen) af te zien van elkaar.

Als een onwetend baasje toen, ging ik op zoek naar oplossingen en natuurlijk vond ik alles en het tegenovergestelde. Ik probeerde een aantal hondenscholen, het ene liet mij heel hard corrigeren, het andere verplichtte ons om een uur aan gehoorzaamheid te doen waarbij Maurice eigenlijk overduidelijk teken gaf dat hij het verschrikkelijk vond.

Ik verstond mijn hond niet. Wat ik wel wist is dat wij elkaar ongelukkig maakten.

Na 1 dik jaar sukkelen, besloot ik dat ik toch heel wat kennis miste om goed voor Maurice te kunnen zorgen. Ik ging dus op cursus bij De Connectiemethode® en toen ging er een lichtje branden, of zelfs heel wat lichtjes.

Mijn hond had geen nood aan mijn controle! Die had nood aan begrip, aan liefde en aan geduld en een beetje begeleiding. Hoezo kon ik dit missen? Ik had nog nooit echt geluisterd naar hem, niet moeilijk dat hij niet naar mij wou luisteren!

Na een aantal maanden en heel wat verbeteringen, viel ik op het boek Dogsitief van Ineke Vander Aa en toen ging er weer een lichtje branden. Ik vroeg mij al even af waarom mijn hond zo moeilijk was, had ik het nu zo verkeerd aangepakt? Wel ja, een beetje wel MAAR er was meer aan de hond. Maurice bleek alle vakjes aan te vinken als het gaat over hoogsensitiviteit:

- Hij merkt de kleinste details op bv. Als in onze straat een onbekende auto op een rare plaats geparkeerd staat is Maurice bang.

- Hij heeft het nogal moeilijk met voedsel. Niet alleen is hij kieskeurig, hij is ook allergisch aan een heel aantal dingen en heeft een moeilijke vertering.

- Hij kan niet goed tegen lawaai en is zeer gevoelig op geluid van buiten af.

- Hij schrikt snel en is van alles bang op wandeling.

- Op de hondenweide geraakt hij heel snel overprikkeld en doet het niet goed in grote groepen. Met 1 enkele hond kan hij beter overweg.

- Hij doet het verschrikkelijk op drukke plaatsen.

- Hij verliest snel zijn concentratie bij spel, training of op wandeling.

- ...

Het boek van Ineke Vander Aa heeft mij diep geraakt. Ik heb zelf ADHD dus een heel aantal dingen die zij in haar boek beschrijft vond ik heel herkenbaar. Het hielp mij om mijn hond beter te begrijpen, om er empathie voor te hebben en beter om te gaan met zijn uitdagingen.

Dit zijn de dingen die ik nu toepas:

• Mijn hond moet niets meer doen dat hij niet leuk vindt of wanneer hij er geen zin in heeft. bv. Ik knip zijn nagels enkel wanneer hij dat toelaat, ik laat hem in de auto zitten als hij er niet uit wilt, we gaan niet meer naar de hondenschool.

• Ik bescherm mijn hond tegen alle uitwendige prikkels bv. Bezoekers mogen hem niet aaien als Maurice daar niet om vraagt, er komt ook gewoon veel minder bezoek.

• Ik ondersteun hem bij elke moeilijke situatie bv. Als Maurice een kwartier nodig heeft om iets te onderzoeken op wandeling waarvoor hij bang is, zal ik een kwartier bij hem blijven staan en hem achteraf laten weten dat ik het heel dapper vond.

• Ik zet mijn ego aan de kant! Het welzijn van mijn hond is belangrijker dan wat mensen van mij denken als hondenbaasje.

• Ik doe aan management en niet meer aan dempen van probleemgedrag. bv. In de plaats van boos te worden op mijn hond als hij in de tuin blaft, laat ik hem niet meer alleen in de tuin. Ik weet ook dat Maurice niet eet als hij beseft dat wij daarna ergens vertrekken dus ik geef hem enkel eten als ik daarna nog even thuis ben.

• Ik bied hem voorspelbaarheid. Ik zorg ervoor dat we elke dag ongeveer hetzelfde doen op hetzelfde uur, dat ik elke activiteit aankondig en ook afsluit met bepaalde woorden zodat hij perfect weet wat er komt.

• Ik geef onbeperkte veiligheid, liefde, ruimte en rust. Maurice heeft een aantal veilige plekken waar hij naartoe kan zonder lastig gevallen te worden, ik raak hem niet aan als hij dat niet wenst, ik bied hem de kans om regelmatig te rusten en stoor hem nooit in rustmomenten zodat hij zijn batterijen terug kan opladen.

• Ik heb al mijn verwachtingen aan de kant gezet. Maurice is perfect zoals hij is en dat geeft hem de ruimte om net te zijn wie hij is. Hij groeit wel als hij dat wilt, voor mij is het goed zoals het is.

Maurice groeit nu elke dag in het omgaan met zijn emoties.

Hij zal bepaalde dingen nooit kunnen doen, maar dat maakt niet uit. Maurice is perfect imperfect, de mooiste spiegel die ik al heb gekregen, de liefste coach voor mij als baasje van een hooggevoelige hond.